9. ගුටිකන කියවිල්ල

මට කියවිල්ල පුරුදු කළේ අපේ තාත්තා. ඉස්සෙල්ලාම තාත්තා මට අරගෙනදීපු පොත 'කම්බිලි කොටියා' ළමා පොත බව හොඳට මතකයි. එතකොට මගේ වයස අවුරුදු 5 ක් හෝ 6 ක් විතර ඇති (දැන් මට 54 ක්!). කම්මැලි කොටි පැටියෙකුගෙ කතාවක් ඒකෙ තිබුනා. ලොකුවෙලා මම කම්මැලි වනජීවියෙක් වෙනබව තාත්තා දැනගෙන හිටියා වගේ.

ආණ්ඩුවේ ගුරු වැ‍ටුපෙන් අපේ බඩට අඩුවක් නැතුව කන්න දුන්නා වගේම තාත්තා අපේ මනසටත් අවශ්‍ය ආහාරය දුන්නා. තාත්තා නොවරදවාම දිනපතා පත්තරය සල්ලි දීලාම ගත්තා. කොහොමහරි අපි (අපි කිව්වෙ අක්කයි, මායි, නංගියි) ලොකුවෙනකොට රටකජු ගොට්ටක්වත් දිගෑරලා කියවන්නෙ නැතුව වීසි කලේ නෑ. හැබැයි ඒ පුරුද්ද නිසා තාත්තට මල පනින වෙලාවලුත් තිබුනා. දවසක් මම බත් කකා පත්තරේ කියව කියව ඉඳලා බලනකොට තාත්තා බත් පිඟාන අරගෙන ගිහිල්ලා.

මම පුංචි කාලෙ ගියේ ගල්කිස්සෙ හේන පාර කණිෂ්ට විද්‍යාලයට. ඒකට දැන් කියන්නෙ ලලිත් ඇතුලත්මුදලි විද්‍යාලය කියලා. ඒ දවස්වල හැම කොල්ලෙක්ම අනිවාර්යයෙන්ම සතියකට සැරයක් පුස්තකාල පොතක් ගෙදර ගෙනිහින් කියවන්න ඕනෑ. දවසක් අපේ එම්. විජේපාල විදුහල්පති ගුරුදේවයානෝ  පන්තියට ඇවිත් අංක ගණිතය උගන්නන වෙලාවෙ මම ටී. බී. ඉලංගරත්නගෙ 'විලම්බීත' පොත කියව කියව ඉඳලා මාට්‍ටු උනා. ඊලඟ මොහොතෙදි චටාස් ගාලා සද්දයක් ඇහිලා, මගේ වම් කන ගිනියම් වෙලා, විලම්බීතය පන්තියෙ එහා කෙළවරට පියාඹගෙන යනවා පෙනුනා.

තවත් දවසක් පන්තියෙ ටීචර්ට මට චූ බරයි කියලා ගිහින් කොරිඩෝවෙ දාලා තියෙන පත්තරේ කියව කියවා ඉන්නකොට වේවැල් පාරක් පස්ස පැත්තට වැදුනා. ආපහු හැරිලා බලනකොට විදුහල්පතිවරයානන්වහන්සේ වේවැල දිග ඇර ඇර කන්ණාඩියට උඩින් මගේ දිහා බලාගෙන ඉන්නවා.

කියවීමේ පුරුද්ද නිසාම මට ඕනෑම පොඩි එකෙක්, මොන දේ ගැන ඇහුවත් දෙන්න උත්තරයක් හදාගන්න පුලුවන්.